vrijdag 11 februari 2011

wat je van ver haalt...

Sinds ik mezelf fokker noem, heb ik het mezelf nog nooit makkelijk gemaakt als het om de keuze van combinaties ging. Het belang van het ras, en het nastreven van mijn ideaalbeeld wat aan de ras standaard is gekoppeld,  is het enige wat telt.  En... dat is zelden het pad van de minste weerstand geweest. In 1998 reed ik al in mijn uppie in een oud Golfje met Lotte achterin naar hélemaal naar Denemarken... oef wat was dat toen spannend!!  En wát een vreugde toen er 9 weken later 4 pupjes werden geboren, die óók nog eens uitgroeide tot de honden die ik voor ogen had toen ik de combinatie aan het plannen was.

In de tijd zonder internet en we nog postduiven gebruikten om geschreven brieven heen en weer te brengen, vond ik tijdens mijn bezoek aan Crufts een bijzondere reu (in Engeland dus) die na veel heen en weer gevlieg van postduiven, de vader van mijn Muffin zou worden... Enkele jaren later, toen de contacten via mail en internet wat makkelijker werden, heb ik diverse bezoeken aan de UK gebracht met Coco (helaas 2 keer zonder succes) maar uiteindelijk dan toch de 3e keer beloond met 4 schitterende pups die wéér een droom uit lieten komen.
Kosten noch moeite worden gespaard... maar de beloning maakt het allemaal meer dan goed. (en uhhh, voor iedereen die bij het woord 'beloning' in valuta tekens denkt, kan nu beter ergens anders gaan surfen..)
De wereld wordt steeds 'kleiner' en het is tegenwoordig heel normaal om via chat en mail direct te 'praten' met mensen aan de andere kant van de wereld. We zien andere honden, andere bloedlijnen, andere types binnen ons ras. Tegelijkertijd verbaas ik me over het feit dat de populatie van ons ras in Europa onder de inteelt lijkt te gaan bezwijken. Helaas is het merendeel van mijn collega-fokkers niet bereid om de middelen en mogelijkheden te gebruiken en is de genenpool nog steeds afhankelijk van dergelijke fokkers die een dekreu selecteren op basis van beperkte reistijd.
Jammer jammer jammer... wat een gemiste kansen! Maar goed, ze zullen ongetwijfeld minder stress hebben dan ik de afgelopen weken, ze zullen zéker minder kosten maken en financieel zelfs voordeel halen uit hun "wel-overwogen fokprogramma". Maar of het ras er iets mee opschiet, en of ze net zo blij zijn na een positieve echo als ik nu?
Ik zal later nog eens het hele project beschrijven, hoe ik Rumour heb gevonden en wat er allemaal is gebeurd vóórdat zijn ingevroren zaad naar Europa kon komen en Shanti via inseminatie bevrucht kon worden. Hier zou ik bijna een boek over kunnen schrijven. 
Op dit moment ben ik alleen maar héél erg blij, en is het nog moeilijk te bevatten dat een project van 2 jaar voorbereiden, tegenslagen, uitstel en vooral héél veel stress heeft gekost(nee, over Euro's gaan we het hier écht maar niet hebben) en nu dan resulteert in een zwangerschap van mijn Prutske.
Shanti gaat écht pupjes krijgen van een Australische kerel die beroemd is om zijn 'beauty en brains'. Hij heeft het karakter zoals ik dat graag zie in een Bobtail, hij is mooi, hij is gezond, en hij kan ook nog eens wérken. (hij is kampioen op shows, én in gehoorzaamheid én schapendrijven)
Shanti laat het allemaal maar over zich heenkomen.... ze is nog wat misselijk tijdens het ontbijt, en wil graag slapen. Pfff hormonen zijn hormonen. Of ze nu door pups van  'down under' veroorzaakt worden of niet. :-)