Ik was natuurlijk met de camper gegaan, zodat ik rustig en niet voor dag en dauw op hoefde te staan, en geen oppas thuis hoef te regelen voor de thuisblijvers. Dus ook geen haast om naar huis te gaan, en de BOB OES aangemoedigd in de erering. Ook wel eens leuk om weer eens te zien hoe dat in ons kikkerlandje gaat.... juist ja, in schril contrast met de meeste buitenlandse show was het ook een koel kikker gebeuren zonder enige flair of "show". (wel met mooie winnaars overigens)
Daarna naar huis... ik reed nog maar 10 km op de A12, toen ik teveel rode achterlichtjes zag per vierkante meter wegdek.... file. Even later hoorde ik op het 6 uur nieuws dat er een auto uit de bocht was gevlogen met explosieven aan boord... hmm jaja, is dit Nederland? De vertaging zou ongeveer een uur zijn.
Om 7 uur was ik ongeveer 500 meter opgeschoven en hoorde ik op het nieuws dat de A12 nog steeds dicht was vanwege een 'verdacht pakketje' in een geschaarde auto. Hmm... dat klinkt toch alweer anders... Niet dat het wat uitmaakt: ik kon niet voor- of achteruit.
Om 8 uur hoorde ik (weer 300 meter verder) dat de andere rijbaan richting Den Haag weer open was... en om half 9 kwam ook onze eindeloze rij weer in beweging.... ik was inmiddels zo gaar als een pakkie boter, en wilde het liefste onderuit zakken en ff niks meer doen. Maar ja, ik moest nog steeds 150 km naar huis rijden.
Geen nood, we zijn met de camper, alles bij ons... dus het boek met camperplaatsen open geslagen op zoek naar een leuke plek waar we konden overnachten. Dat valt tegen in ons kikkerlandje! Heeft elk zichzelf respecterend dorpje in Frankrijk en Duitsland een camper plaats... NL dus niet. De plaatsen die ze hebben zijn onderdelen van campings, en dus na 1-11 gesloten. Gelukkig zijn er uitzonderingen (niet veel) en vond ik een leuk plekkie in de betuwe. Daar kon ik smorgens ook mooi met de boppers wandelen, en zo zou ons weekend nóg leuker worden. Zo gezegd zo gedaan.
De camperplaats bleek bij een oud kasteel te zijn, alleen het kasteel was al 300 jaar geleden verdwenen. Maar het werd in stand gehouden doordat men de slotgrachten bewaard had. Toch wel bijzonder... het lijkt wel Denemarken! (NB: die maken ook van 'niets' iets héél bijzonders door te beweren dat "misschien Hans Chr. Anderson waarschijnlijk in dat huis geboren is... en daarom is het nu een monument...)
Enfin, het was leuk... ik stond onder de bomen, tussen de herfstbladeren en vanaf deze plek startte ook de wandelroute langs de 'gracht'. Ik baalde er voor de zoveelste keer van dat ik mijn camera thuis vergeten was, want het was een leuk en sfeervol herfstplaatje (op de zonnige zondag ochtend)
's Morgens vond Pooh het al nodig om toch wel te grommen en te blaffen naar wat vroege vogels die daar langs wandelden of fietsten. Om 9 uur vond ik het welletjes en zijn we maar opgestaan. Ik trek op zo'n moment mijn jas over mijn pyjama aan, en doe mijn fleurige bloemen-crocs aan (was 'n speciaal kado van mijn Schonnige Zusje) ik open de deur en kijk of 'de kust veilig is'. Als dat zo is, mogen er 6 malloten naar buiten rollebollen... en kom ik daar alias "ma flodder" achteraan. Toen we net allemaal buiten stonden, bleek ik een echtpaar met hond over het hoofd te hebben gezien... die waren zich rotgeschrokken. (nu nog de vraag: van de Bopper invasie, of van mij?)
ik riep de honden terug en de mensen liepen door.
Na het ontbijt en een douche besloot ik maar eens gek te doen, en de grachten route met 6 honden te gaan bewandelen. Ik had geen idee waar we uit zouden komen, want door de bossen en de kronkelige slootjes kon ik dat niet inschatten. Geen nood, alleen te hopen dat we geen lange einden langs een drukke weg moeten gaan lopen... want daar wordt ik niet vrolijk van met 6 honden aan de riem. Maar, het bleek dolle pret en de "grachten" bleken leuke slootjes te zijn met dito wandelpaden er langs. Toch altijd weer spannend om Babs op het pad te houden, en te zorgen dat ze niet de bocht afsnijdt of een onverwachte maneuvre maakt en in de sloot belandt... Na ongeveer een half uur kwamen we de ultieme uitdaging tegen....
de sloot ging rechtdoor naar een soort vennetje en het pad maakte een U-bocht, met behulp van een soort eenden trappetje moesten we over de sloot naar de andere "wal" om daar de tocht te vervolgen. Laat me ff uitleggen hoe dat bruggetje eruitzag: de sloot was 4 meter breed. de brug eroverheen bestond uit planken van 30cm breed, en aan 1 zijde een leuning op ongeveer 60 cm. de planken verschilden van hoogte: dus aan de kant was het een opstap van pad naar plank van 20cm, daarna planken van 1 meter, en weer een opstap van 20cm, daarna nog zo'n opstap... en na 1 meter weer een afstap van 20 cm etc. Het geheel was van hout en door alle nattigheid en alg aanslag was het oppervlak spekglad.
Ja, met 1 OES is dat al een uitdaging om daarover heen te komen, en een normaal mens had dan wellicht ook rechtsomkeert gemaakt. Ik niet dus maar ik heb ook niet maar 1 OES. :-)
Ik heb maar één uitdaging dacht ik... Babs. Pooh is een atleet en de anderen rennen ook over berg richeltjes in de Franse Verdon dus dat is geen probleem. Babs kreeg haar riem vastgeklikt als 'veiligheids gordel' en ik gaf de anderen het commando "loop maar door!!". Ik heb nl liever dat zij al aan de overkant zijn, in plaats van dat er dadelijk één zo gek is om Babs en mij in te willen halen op die 30cm breedte..
Alles goed, en de meute kwam in beweging totdat Chanel halverwege dacht: ff teruglopen naar Inge... Ze liep voorop en duwde Vincent terug en Pooh stuiterde heen en weer over de planken... Ahum, geen succes dus, dadelijk duwen ze elkaar naar beneden met dat ge-jojo. "Plan B" zou hopelijk wel werken: alle 5 zit en blijf. Babs en ik gaan eerst naar de overkant.
Nu weet ik dat Babs ook in de bergen destijds prima op mijn stem vertrouwde, en zelf met de juiste inspanning haar voetjes op de juiste plek neerzette. De laatste maanden gaat haar zicht erg hard achteruit (wat mij zowiezo al erg veel zorgen baart) dus was ik extra allert. Alle -voor haar- bekende commando's kwamen weer te pas: OPletten Babs, OPletten.... bij elke opstap, en afstap... KIJKEN Babs... als ik wil dat ze zich focust.
Helaas, Babs stapte mis!! ..en ik moest mijzelf staande houden op de gladde planken, en ook 30-kilo-Babs vast houden aan de riem, en proberen haar kont te grijpen om haar achterpootjes ook weer op de brug te hijsen. Gelukt! pffffffffffffffffff
Stapje voor stapje.. OPletten Babs, goedzo meisje... KIJKEN waar je loopt Babs... goedzo, grooooote Babsebabs...zo kwamen we aan de overkant terwijl 5 brave Boppers aan de andere kant bleven wachten. Oké jongens, KOM MAAR! Binnen 2 tellen waren Vincent, Chanel en Pooh bij me. Shanti denderde achter Muffin aan, maar oeps... Muffin durft nooit over stijgers of planken bruggen te lopen..... en ook nu realiseerde mijn "die-hard OES", mijn "alfa bitch", ja, die "onoverwinnerlijke stoere tomboy teef" zich plots dat ze geen grond onder haar voeten had, verstijfde midden op de brug. Doordat Muffin vanuit galop opeens plat op haar buik dook en zich niet meer bewoog, knalde Shanti achterop... ze probeerde nog uit te wijken, maar helaas... de leuning zat op 60cm dus te hoog om een hond tegen te houden. Ik zag Shanti wegschuiven, zich met de voorpootjes nog proberen vast te klauwen aan de planken... PLONS. Daar lag Shanti in de sloot. Ze kon meteen staan, en zocht naar een mogelijkheid waar ze de kant op kon klauteren (dat viel nog niet mee) Dus ik stond in dubio: Muffin kan er in haar paniek zo achteraan kukelen... of moet ik eerst Shanti helpen.
Nu is Shanti een eerste klas waterrat dus dat komt wel goed, en koos ik om Muffin (45 kilo verkrampte OES) van de brug af te helpen. Goedzo Muf, kom maar.... (riem aan haar halsband geklikt, en kordaat verteld dat ze NU mee moet komen) kom maar, ja zo.... dooooooorlopen.... goedzo Mufmuf... kommaar kommaar kommaar... goedzo....dát is braaaaaaf....
Nadat ik Muffin die 2 meter in 10 minuten had laten overbruggen, bleek Shanti ook al weer op de kant te staan. Vol met bagger uit die sloot natuurlijk!!! Maar, ik had al mijn Oesjes op het droge :-) Ik stond te schateren met de boppers om me heen.. die vonden het allemaal wel een lollig avontuur, en ik vroeg me af hoezeer ik de slappe lach had gekregen als ik dit in gezelschap van anderen had mogen aanschouwen...
Daarna nog ongeveer een half uurtje gewandeld tot we weer bij de camper kwamen. Her en der lagen flinke plassen, en was het pad ondergelopen door de regen (blijkbaar lopen er toch niet zoveel mensen over dit gedeelte van de route...) met als gevolg dat Shanti de bagger in de plassen al wat uit haar vacht spoelde, en de anderen er bijna net als Shanti uitzagen. Ook mijn Timberlands werden aan de waterdichtheid test onderworpen... helaas, tijd om nieuwe te kopen (en droge sokken te zoeken bij terugkomst)
Nee, geen foto toestel bij me dus... maar wel een smartphone met camera. Gelukkig hadden de honden voldoende geduld, en is het me zelfs gelukt om met deze 'geavanceerde' techniek toch het moment te kunnen delen: (NB, Shanti zit voor de kijkers rechts...)
