maandag 22 november 2010

Jubilea

Ik ben niet zo van de data... ik vergeet verjaardagen van vrienden als ik geen reminder in mijn telefoon zet, en er niet op gezette tijden een alarm afgaat waarin staat dat een dierbare vriend/ vriendin jarig is. Honden staan niet in mijn digi calender... dus die verjaardagen worden stelselmatig overgeslagen (oh ja, Babs werd 9 jaar op 14 oktober...) Het leven is één groot feest, dus treuren we niet als er een hondenverjaardag zonder feestje voorbij gaat. Ik ben overigens erfelijk belast met deze minder attente eigenschap... bij ons in de familie gaan alle bijzondere data zonder extra aandacht voorbij en dus ik kan er niets aan doen.

Maar... terwijl ik deze blog website opende om een update te schrijven over mijn aankomend zwangerschapsverlof, zag ik dat dit het 150e Blog is wat ik hier schrijf. Nou, da's best een mijlpaal..toch?
Jaja, en dan natuurlijk het andere jubileum: op 17 November 1990 beviel Bonny (alias Surprise van 't Schokkerland) van 3 reuen en 5 teven... het allereerste Youandi nest. De Fun pups!
20 jaar geleden  zaten mijn moeder en ik samen in/naast de werpkist... we wisten allebei "wel wat" van bevallingen. De co-fokker/ verkoper van Bonny was in geen velden of wegen te bekennen...ik had 1 bevalling eerder meegemaakt waarbij Bonny een jaar daarvoor pups zou krijgen bij haar co-fokker/ voormalig eigenaar. Men ging daar zo nonchalant mee omging dat het resulteerde in een bevalling die starte in mijn huis met: Inge (19 jaar en in paniek) Bonny (nog geen 2 jaar en in paniek) en Marieke 20 km verderop aan de telefoon vertellend dat ze éérst zoontje Hugo van school moest halen en over een uurtje of 2 Bonny & de inmiddels geboren pup & mij wel kon komen ophalen....
Enfin, op 17-11-1990 ging het gelukkig iets anders; Bonny zou bij mij thuis pupjes krijgen, en ik was 'voorbereid'. Mijn moeder was bij me, en samen wisten we best heel veel.
Als er een pup geboren werd wist ik hoe ik deze (samen met Bonny) moest schoonmaken, wegen, noteren en aanleggen. Bij de weeën wist mijn moeder mij te vertellen "dit zijn geen pers weeën Inge"...
Ïk: "Hoe weet jij dat mam?
Mam: "Ik heb 4 kinderen gebaard Inge! Ik weet hoe weeën komen en gaan."
Ja mam..... da's alweer 20 jaar geleden.....
Bonny perste met ons op commando... samen zaten we in die werpkist, en 8 kerngezonde pups werden geboren. Als laatste de reu met zwart aan het hoofd. JIJ BENT BALOU!!

Nog anderhalve week, en dan hoop ik in alle rust, met alle ervaring die ik in 20 jaar heb opgedaan, samen met Chanel het 20e nest op de wereld gaan zetten. (20 & 20...da's echt toeval!!)
Bevallingen zijn bijzonder. Ik kan er elke keer weer van genieten om moeder natuur haar werk te zien doen. Teven die veranderen in gedrag. 'weten' wat ze moeten doen. Ze spelen niet meer, ze 'mutsen'niet meer, ze zijn geen 'bitch' meer: ze zijn moeder. Kleine hulpeloze wezentjes die geboren worden, vechten om lucht te krijgen, nadat ze 9 weken in een baarmoeder zonder zuurstof hebben geleefd willen ze plots ademen. Wilskracht en instinkt zorgt ervoor dat kleine wezentjes gaan ademen en een tepel zoeken om te drinken. Ongelofelijk.
Elke keer weer. Al 20 keer ben ik verwonderd om al dit moois.
Deze keer heb ik beloofd om het 'te delen'. Stond ik 21 jaar geleden in paniek naast een teef met een pasgeboren pup... dat zal (als het aan mij ligt) niemand overkomen. De eigenaren van Kyona (zusje van Pooh) willen in de toekomst ooit een nestje fokken, dus komen ze deze bevalling stage lopen. Ervaren fokkers hebben volgens mij de plicht om de nieuwe garde op te leiden voor zover dat mogelijk is. Dus ja, het zal even wennen zijn voor mij om er iemand bij te hebben aangezien het altijd een 'intiem gebeuren' is tussen de teef, de pups en mij. Nu hebben we hulp, en dat lijkt me eigenlijk ook wel heel erg gezellig en leuk... om mijn enthousiasme te kunnen delen tijdens de nachtelijke uren. (want ja, de dames bevallen altijd 'snachts hier)

Oh ja, dan nog even kort de anecdote waarom ik eigenlijk deze blog opende om te gaan schrijven (onder een andere titel)
Ik loop op mijn werk alweer te roepen dat ik per 1 december met zwangerschaps verlof ga. Collega's die me langer kennen weten wat ik bedoel en vragen hoe het met Chanel gaat. Maar sinds 2 maanden werk ik voor een nieuwe club binnen ons bedrijf, en heb ik afgelopen week diverse mensen geshockeerd en in verwarring gebracht.
Tijdens de laatste team meeting kondigde ik tijdens de rondvraag mijn zwangerschapsverlof aan en daar kwamen diverse reacties op. Zoals: "uhhhh jij gaat over 2 weken met zwangerschaps verlof? uhhhhh ja uuuhhhhhh jeeeeeetje! Mijn vriendin liep er 6 weken voor de bevalling écht héél anders bij...."
Jaja, dat kan... nee, ik heb nergens last van hoor. Ik werk ook door tot het laatst, dat gaat best hoor! De meeting van 2 december ben ik alleen niet in Amsterdam, maar dan bel ik in. Míts ik niet nét midden in de weeën zit. 
De notulist kent me langer, en noteert het zogenaamd keurig in de notulen..... :-)
Vandaag kwam één van de collega's naar me toe, en na een kletspraatje waarbij ik zijn blik al diverse keren had zien afdwalen vroeg hij uiteindelijk - terwijl hij naar mijn buik wees- "heb je daar écht een baby inzitten?"