Ik ben niet zo van de data... ik vergeet verjaardagen van vrienden als ik geen reminder in mijn telefoon zet, en er niet op gezette tijden een alarm afgaat waarin staat dat een dierbare vriend/ vriendin jarig is. Honden staan niet in mijn digi calender... dus die verjaardagen worden stelselmatig overgeslagen (oh ja, Babs werd 9 jaar op 14 oktober...) Het leven is één groot feest, dus treuren we niet als er een hondenverjaardag zonder feestje voorbij gaat. Ik ben overigens erfelijk belast met deze minder attente eigenschap... bij ons in de familie gaan alle bijzondere data zonder extra aandacht voorbij en dus ik kan er niets aan doen.
Maar... terwijl ik deze blog website opende om een update te schrijven over mijn aankomend zwangerschapsverlof, zag ik dat dit het 150e Blog is wat ik hier schrijf. Nou, da's best een mijlpaal..toch?
Jaja, en dan natuurlijk het andere jubileum: op 17 November 1990 beviel Bonny (alias Surprise van 't Schokkerland) van 3 reuen en 5 teven... het allereerste Youandi nest. De Fun pups!
20 jaar geleden zaten mijn moeder en ik samen in/naast de werpkist... we wisten allebei "wel wat" van bevallingen. De co-fokker/ verkoper van Bonny was in geen velden of wegen te bekennen...ik had 1 bevalling eerder meegemaakt waarbij Bonny een jaar daarvoor pups zou krijgen bij haar co-fokker/ voormalig eigenaar. Men ging daar zo nonchalant mee omging dat het resulteerde in een bevalling die starte in mijn huis met: Inge (19 jaar en in paniek) Bonny (nog geen 2 jaar en in paniek) en Marieke 20 km verderop aan de telefoon vertellend dat ze éérst zoontje Hugo van school moest halen en over een uurtje of 2 Bonny & de inmiddels geboren pup & mij wel kon komen ophalen....
Enfin, op 17-11-1990 ging het gelukkig iets anders; Bonny zou bij mij thuis pupjes krijgen, en ik was 'voorbereid'. Mijn moeder was bij me, en samen wisten we best heel veel.
Als er een pup geboren werd wist ik hoe ik deze (samen met Bonny) moest schoonmaken, wegen, noteren en aanleggen. Bij de weeën wist mijn moeder mij te vertellen "dit zijn geen pers weeën Inge"...
Ïk: "Hoe weet jij dat mam?
Mam: "Ik heb 4 kinderen gebaard Inge! Ik weet hoe weeën komen en gaan."
Ja mam..... da's alweer 20 jaar geleden.....
Bonny perste met ons op commando... samen zaten we in die werpkist, en 8 kerngezonde pups werden geboren. Als laatste de reu met zwart aan het hoofd. JIJ BENT BALOU!!
Nog anderhalve week, en dan hoop ik in alle rust, met alle ervaring die ik in 20 jaar heb opgedaan, samen met Chanel het 20e nest op de wereld gaan zetten. (20 & 20...da's echt toeval!!)
Bevallingen zijn bijzonder. Ik kan er elke keer weer van genieten om moeder natuur haar werk te zien doen. Teven die veranderen in gedrag. 'weten' wat ze moeten doen. Ze spelen niet meer, ze 'mutsen'niet meer, ze zijn geen 'bitch' meer: ze zijn moeder. Kleine hulpeloze wezentjes die geboren worden, vechten om lucht te krijgen, nadat ze 9 weken in een baarmoeder zonder zuurstof hebben geleefd willen ze plots ademen. Wilskracht en instinkt zorgt ervoor dat kleine wezentjes gaan ademen en een tepel zoeken om te drinken. Ongelofelijk.
Elke keer weer. Al 20 keer ben ik verwonderd om al dit moois.
Deze keer heb ik beloofd om het 'te delen'. Stond ik 21 jaar geleden in paniek naast een teef met een pasgeboren pup... dat zal (als het aan mij ligt) niemand overkomen. De eigenaren van Kyona (zusje van Pooh) willen in de toekomst ooit een nestje fokken, dus komen ze deze bevalling stage lopen. Ervaren fokkers hebben volgens mij de plicht om de nieuwe garde op te leiden voor zover dat mogelijk is. Dus ja, het zal even wennen zijn voor mij om er iemand bij te hebben aangezien het altijd een 'intiem gebeuren' is tussen de teef, de pups en mij. Nu hebben we hulp, en dat lijkt me eigenlijk ook wel heel erg gezellig en leuk... om mijn enthousiasme te kunnen delen tijdens de nachtelijke uren. (want ja, de dames bevallen altijd 'snachts hier)
Oh ja, dan nog even kort de anecdote waarom ik eigenlijk deze blog opende om te gaan schrijven (onder een andere titel)
Ik loop op mijn werk alweer te roepen dat ik per 1 december met zwangerschaps verlof ga. Collega's die me langer kennen weten wat ik bedoel en vragen hoe het met Chanel gaat. Maar sinds 2 maanden werk ik voor een nieuwe club binnen ons bedrijf, en heb ik afgelopen week diverse mensen geshockeerd en in verwarring gebracht.
Tijdens de laatste team meeting kondigde ik tijdens de rondvraag mijn zwangerschapsverlof aan en daar kwamen diverse reacties op. Zoals: "uhhhh jij gaat over 2 weken met zwangerschaps verlof? uhhhhh ja uuuhhhhhh jeeeeeetje! Mijn vriendin liep er 6 weken voor de bevalling écht héél anders bij...."
Jaja, dat kan... nee, ik heb nergens last van hoor. Ik werk ook door tot het laatst, dat gaat best hoor! De meeting van 2 december ben ik alleen niet in Amsterdam, maar dan bel ik in. Míts ik niet nét midden in de weeën zit.
De notulist kent me langer, en noteert het zogenaamd keurig in de notulen..... :-)
Vandaag kwam één van de collega's naar me toe, en na een kletspraatje waarbij ik zijn blik al diverse keren had zien afdwalen vroeg hij uiteindelijk - terwijl hij naar mijn buik wees- "heb je daar écht een baby inzitten?"
maandag 22 november 2010
woensdag 10 november 2010
van Bleiswijk tot Betuwe...
Afgelopen zaterdag was ik met Vincent op de show in Bleiswijk. Dat is op zich best bijzonder, aangezien we meer in het buitenland dan in NL showen om de bekende redenen. Deze show was er een Finse (onbekende) keurmeester en ik had eigenlijk Doughnut ingeschreven. Later toch nog maar even bij een bevriende Finse fokker geinformeerd naar deze keurmeester en toen ik hoorde dat ze van grote grove honden hield... leek het me beter om onze skinny Doughnut nog wat extra tijd te gunnen en dan maar te wisselen met Vincent. Daar waren we dan... ook de zus van Pooh deed mee in de jeugdklasse en allemaal met veel succes. Vincent won het CAC en CACIB... zijn eerste in Nederland :-) Sjaan werd 2e, wat een keurige prestatie is van deze kleine meid.
Ik was natuurlijk met de camper gegaan, zodat ik rustig en niet voor dag en dauw op hoefde te staan, en geen oppas thuis hoef te regelen voor de thuisblijvers. Dus ook geen haast om naar huis te gaan, en de BOB OES aangemoedigd in de erering. Ook wel eens leuk om weer eens te zien hoe dat in ons kikkerlandje gaat.... juist ja, in schril contrast met de meeste buitenlandse show was het ook een koel kikker gebeuren zonder enige flair of "show". (wel met mooie winnaars overigens)
Daarna naar huis... ik reed nog maar 10 km op de A12, toen ik teveel rode achterlichtjes zag per vierkante meter wegdek.... file. Even later hoorde ik op het 6 uur nieuws dat er een auto uit de bocht was gevlogen met explosieven aan boord... hmm jaja, is dit Nederland? De vertaging zou ongeveer een uur zijn.
Om 7 uur was ik ongeveer 500 meter opgeschoven en hoorde ik op het nieuws dat de A12 nog steeds dicht was vanwege een 'verdacht pakketje' in een geschaarde auto. Hmm... dat klinkt toch alweer anders... Niet dat het wat uitmaakt: ik kon niet voor- of achteruit.
Om 8 uur hoorde ik (weer 300 meter verder) dat de andere rijbaan richting Den Haag weer open was... en om half 9 kwam ook onze eindeloze rij weer in beweging.... ik was inmiddels zo gaar als een pakkie boter, en wilde het liefste onderuit zakken en ff niks meer doen. Maar ja, ik moest nog steeds 150 km naar huis rijden.
Geen nood, we zijn met de camper, alles bij ons... dus het boek met camperplaatsen open geslagen op zoek naar een leuke plek waar we konden overnachten. Dat valt tegen in ons kikkerlandje! Heeft elk zichzelf respecterend dorpje in Frankrijk en Duitsland een camper plaats... NL dus niet. De plaatsen die ze hebben zijn onderdelen van campings, en dus na 1-11 gesloten. Gelukkig zijn er uitzonderingen (niet veel) en vond ik een leuk plekkie in de betuwe. Daar kon ik smorgens ook mooi met de boppers wandelen, en zo zou ons weekend nóg leuker worden. Zo gezegd zo gedaan.
De camperplaats bleek bij een oud kasteel te zijn, alleen het kasteel was al 300 jaar geleden verdwenen. Maar het werd in stand gehouden doordat men de slotgrachten bewaard had. Toch wel bijzonder... het lijkt wel Denemarken! (NB: die maken ook van 'niets' iets héél bijzonders door te beweren dat "misschien Hans Chr. Anderson waarschijnlijk in dat huis geboren is... en daarom is het nu een monument...)
Enfin, het was leuk... ik stond onder de bomen, tussen de herfstbladeren en vanaf deze plek startte ook de wandelroute langs de 'gracht'. Ik baalde er voor de zoveelste keer van dat ik mijn camera thuis vergeten was, want het was een leuk en sfeervol herfstplaatje (op de zonnige zondag ochtend)
's Morgens vond Pooh het al nodig om toch wel te grommen en te blaffen naar wat vroege vogels die daar langs wandelden of fietsten. Om 9 uur vond ik het welletjes en zijn we maar opgestaan. Ik trek op zo'n moment mijn jas over mijn pyjama aan, en doe mijn fleurige bloemen-crocs aan (was 'n speciaal kado van mijn Schonnige Zusje) ik open de deur en kijk of 'de kust veilig is'. Als dat zo is, mogen er 6 malloten naar buiten rollebollen... en kom ik daar alias "ma flodder" achteraan. Toen we net allemaal buiten stonden, bleek ik een echtpaar met hond over het hoofd te hebben gezien... die waren zich rotgeschrokken. (nu nog de vraag: van de Bopper invasie, of van mij?)
ik riep de honden terug en de mensen liepen door.
Na het ontbijt en een douche besloot ik maar eens gek te doen, en de grachten route met 6 honden te gaan bewandelen. Ik had geen idee waar we uit zouden komen, want door de bossen en de kronkelige slootjes kon ik dat niet inschatten. Geen nood, alleen te hopen dat we geen lange einden langs een drukke weg moeten gaan lopen... want daar wordt ik niet vrolijk van met 6 honden aan de riem. Maar, het bleek dolle pret en de "grachten" bleken leuke slootjes te zijn met dito wandelpaden er langs. Toch altijd weer spannend om Babs op het pad te houden, en te zorgen dat ze niet de bocht afsnijdt of een onverwachte maneuvre maakt en in de sloot belandt... Na ongeveer een half uur kwamen we de ultieme uitdaging tegen....
de sloot ging rechtdoor naar een soort vennetje en het pad maakte een U-bocht, met behulp van een soort eenden trappetje moesten we over de sloot naar de andere "wal" om daar de tocht te vervolgen. Laat me ff uitleggen hoe dat bruggetje eruitzag: de sloot was 4 meter breed. de brug eroverheen bestond uit planken van 30cm breed, en aan 1 zijde een leuning op ongeveer 60 cm. de planken verschilden van hoogte: dus aan de kant was het een opstap van pad naar plank van 20cm, daarna planken van 1 meter, en weer een opstap van 20cm, daarna nog zo'n opstap... en na 1 meter weer een afstap van 20 cm etc. Het geheel was van hout en door alle nattigheid en alg aanslag was het oppervlak spekglad.
Ja, met 1 OES is dat al een uitdaging om daarover heen te komen, en een normaal mens had dan wellicht ook rechtsomkeert gemaakt. Ik niet dus maar ik heb ook niet maar 1 OES. :-)
Ik heb maar één uitdaging dacht ik... Babs. Pooh is een atleet en de anderen rennen ook over berg richeltjes in de Franse Verdon dus dat is geen probleem. Babs kreeg haar riem vastgeklikt als 'veiligheids gordel' en ik gaf de anderen het commando "loop maar door!!". Ik heb nl liever dat zij al aan de overkant zijn, in plaats van dat er dadelijk één zo gek is om Babs en mij in te willen halen op die 30cm breedte..
Alles goed, en de meute kwam in beweging totdat Chanel halverwege dacht: ff teruglopen naar Inge... Ze liep voorop en duwde Vincent terug en Pooh stuiterde heen en weer over de planken... Ahum, geen succes dus, dadelijk duwen ze elkaar naar beneden met dat ge-jojo. "Plan B" zou hopelijk wel werken: alle 5 zit en blijf. Babs en ik gaan eerst naar de overkant.
Nu weet ik dat Babs ook in de bergen destijds prima op mijn stem vertrouwde, en zelf met de juiste inspanning haar voetjes op de juiste plek neerzette. De laatste maanden gaat haar zicht erg hard achteruit (wat mij zowiezo al erg veel zorgen baart) dus was ik extra allert. Alle -voor haar- bekende commando's kwamen weer te pas: OPletten Babs, OPletten.... bij elke opstap, en afstap... KIJKEN Babs... als ik wil dat ze zich focust.
Helaas, Babs stapte mis!! ..en ik moest mijzelf staande houden op de gladde planken, en ook 30-kilo-Babs vast houden aan de riem, en proberen haar kont te grijpen om haar achterpootjes ook weer op de brug te hijsen. Gelukt! pffffffffffffffffff
Stapje voor stapje.. OPletten Babs, goedzo meisje... KIJKEN waar je loopt Babs... goedzo, grooooote Babsebabs...zo kwamen we aan de overkant terwijl 5 brave Boppers aan de andere kant bleven wachten. Oké jongens, KOM MAAR! Binnen 2 tellen waren Vincent, Chanel en Pooh bij me. Shanti denderde achter Muffin aan, maar oeps... Muffin durft nooit over stijgers of planken bruggen te lopen..... en ook nu realiseerde mijn "die-hard OES", mijn "alfa bitch", ja, die "onoverwinnerlijke stoere tomboy teef" zich plots dat ze geen grond onder haar voeten had, verstijfde midden op de brug. Doordat Muffin vanuit galop opeens plat op haar buik dook en zich niet meer bewoog, knalde Shanti achterop... ze probeerde nog uit te wijken, maar helaas... de leuning zat op 60cm dus te hoog om een hond tegen te houden. Ik zag Shanti wegschuiven, zich met de voorpootjes nog proberen vast te klauwen aan de planken... PLONS. Daar lag Shanti in de sloot. Ze kon meteen staan, en zocht naar een mogelijkheid waar ze de kant op kon klauteren (dat viel nog niet mee) Dus ik stond in dubio: Muffin kan er in haar paniek zo achteraan kukelen... of moet ik eerst Shanti helpen.
Nu is Shanti een eerste klas waterrat dus dat komt wel goed, en koos ik om Muffin (45 kilo verkrampte OES) van de brug af te helpen. Goedzo Muf, kom maar.... (riem aan haar halsband geklikt, en kordaat verteld dat ze NU mee moet komen) kom maar, ja zo.... dooooooorlopen.... goedzo Mufmuf... kommaar kommaar kommaar... goedzo....dát is braaaaaaf....
Nadat ik Muffin die 2 meter in 10 minuten had laten overbruggen, bleek Shanti ook al weer op de kant te staan. Vol met bagger uit die sloot natuurlijk!!! Maar, ik had al mijn Oesjes op het droge :-) Ik stond te schateren met de boppers om me heen.. die vonden het allemaal wel een lollig avontuur, en ik vroeg me af hoezeer ik de slappe lach had gekregen als ik dit in gezelschap van anderen had mogen aanschouwen...
Daarna nog ongeveer een half uurtje gewandeld tot we weer bij de camper kwamen. Her en der lagen flinke plassen, en was het pad ondergelopen door de regen (blijkbaar lopen er toch niet zoveel mensen over dit gedeelte van de route...) met als gevolg dat Shanti de bagger in de plassen al wat uit haar vacht spoelde, en de anderen er bijna net als Shanti uitzagen. Ook mijn Timberlands werden aan de waterdichtheid test onderworpen... helaas, tijd om nieuwe te kopen (en droge sokken te zoeken bij terugkomst)
Nee, geen foto toestel bij me dus... maar wel een smartphone met camera. Gelukkig hadden de honden voldoende geduld, en is het me zelfs gelukt om met deze 'geavanceerde' techniek toch het moment te kunnen delen: (NB, Shanti zit voor de kijkers rechts...)
Ik was natuurlijk met de camper gegaan, zodat ik rustig en niet voor dag en dauw op hoefde te staan, en geen oppas thuis hoef te regelen voor de thuisblijvers. Dus ook geen haast om naar huis te gaan, en de BOB OES aangemoedigd in de erering. Ook wel eens leuk om weer eens te zien hoe dat in ons kikkerlandje gaat.... juist ja, in schril contrast met de meeste buitenlandse show was het ook een koel kikker gebeuren zonder enige flair of "show". (wel met mooie winnaars overigens)
Daarna naar huis... ik reed nog maar 10 km op de A12, toen ik teveel rode achterlichtjes zag per vierkante meter wegdek.... file. Even later hoorde ik op het 6 uur nieuws dat er een auto uit de bocht was gevlogen met explosieven aan boord... hmm jaja, is dit Nederland? De vertaging zou ongeveer een uur zijn.
Om 7 uur was ik ongeveer 500 meter opgeschoven en hoorde ik op het nieuws dat de A12 nog steeds dicht was vanwege een 'verdacht pakketje' in een geschaarde auto. Hmm... dat klinkt toch alweer anders... Niet dat het wat uitmaakt: ik kon niet voor- of achteruit.
Om 8 uur hoorde ik (weer 300 meter verder) dat de andere rijbaan richting Den Haag weer open was... en om half 9 kwam ook onze eindeloze rij weer in beweging.... ik was inmiddels zo gaar als een pakkie boter, en wilde het liefste onderuit zakken en ff niks meer doen. Maar ja, ik moest nog steeds 150 km naar huis rijden.
Geen nood, we zijn met de camper, alles bij ons... dus het boek met camperplaatsen open geslagen op zoek naar een leuke plek waar we konden overnachten. Dat valt tegen in ons kikkerlandje! Heeft elk zichzelf respecterend dorpje in Frankrijk en Duitsland een camper plaats... NL dus niet. De plaatsen die ze hebben zijn onderdelen van campings, en dus na 1-11 gesloten. Gelukkig zijn er uitzonderingen (niet veel) en vond ik een leuk plekkie in de betuwe. Daar kon ik smorgens ook mooi met de boppers wandelen, en zo zou ons weekend nóg leuker worden. Zo gezegd zo gedaan.
De camperplaats bleek bij een oud kasteel te zijn, alleen het kasteel was al 300 jaar geleden verdwenen. Maar het werd in stand gehouden doordat men de slotgrachten bewaard had. Toch wel bijzonder... het lijkt wel Denemarken! (NB: die maken ook van 'niets' iets héél bijzonders door te beweren dat "misschien Hans Chr. Anderson waarschijnlijk in dat huis geboren is... en daarom is het nu een monument...)
Enfin, het was leuk... ik stond onder de bomen, tussen de herfstbladeren en vanaf deze plek startte ook de wandelroute langs de 'gracht'. Ik baalde er voor de zoveelste keer van dat ik mijn camera thuis vergeten was, want het was een leuk en sfeervol herfstplaatje (op de zonnige zondag ochtend)
's Morgens vond Pooh het al nodig om toch wel te grommen en te blaffen naar wat vroege vogels die daar langs wandelden of fietsten. Om 9 uur vond ik het welletjes en zijn we maar opgestaan. Ik trek op zo'n moment mijn jas over mijn pyjama aan, en doe mijn fleurige bloemen-crocs aan (was 'n speciaal kado van mijn Schonnige Zusje) ik open de deur en kijk of 'de kust veilig is'. Als dat zo is, mogen er 6 malloten naar buiten rollebollen... en kom ik daar alias "ma flodder" achteraan. Toen we net allemaal buiten stonden, bleek ik een echtpaar met hond over het hoofd te hebben gezien... die waren zich rotgeschrokken. (nu nog de vraag: van de Bopper invasie, of van mij?)
ik riep de honden terug en de mensen liepen door.
Na het ontbijt en een douche besloot ik maar eens gek te doen, en de grachten route met 6 honden te gaan bewandelen. Ik had geen idee waar we uit zouden komen, want door de bossen en de kronkelige slootjes kon ik dat niet inschatten. Geen nood, alleen te hopen dat we geen lange einden langs een drukke weg moeten gaan lopen... want daar wordt ik niet vrolijk van met 6 honden aan de riem. Maar, het bleek dolle pret en de "grachten" bleken leuke slootjes te zijn met dito wandelpaden er langs. Toch altijd weer spannend om Babs op het pad te houden, en te zorgen dat ze niet de bocht afsnijdt of een onverwachte maneuvre maakt en in de sloot belandt... Na ongeveer een half uur kwamen we de ultieme uitdaging tegen....
de sloot ging rechtdoor naar een soort vennetje en het pad maakte een U-bocht, met behulp van een soort eenden trappetje moesten we over de sloot naar de andere "wal" om daar de tocht te vervolgen. Laat me ff uitleggen hoe dat bruggetje eruitzag: de sloot was 4 meter breed. de brug eroverheen bestond uit planken van 30cm breed, en aan 1 zijde een leuning op ongeveer 60 cm. de planken verschilden van hoogte: dus aan de kant was het een opstap van pad naar plank van 20cm, daarna planken van 1 meter, en weer een opstap van 20cm, daarna nog zo'n opstap... en na 1 meter weer een afstap van 20 cm etc. Het geheel was van hout en door alle nattigheid en alg aanslag was het oppervlak spekglad.
Ja, met 1 OES is dat al een uitdaging om daarover heen te komen, en een normaal mens had dan wellicht ook rechtsomkeert gemaakt. Ik niet dus maar ik heb ook niet maar 1 OES. :-)
Ik heb maar één uitdaging dacht ik... Babs. Pooh is een atleet en de anderen rennen ook over berg richeltjes in de Franse Verdon dus dat is geen probleem. Babs kreeg haar riem vastgeklikt als 'veiligheids gordel' en ik gaf de anderen het commando "loop maar door!!". Ik heb nl liever dat zij al aan de overkant zijn, in plaats van dat er dadelijk één zo gek is om Babs en mij in te willen halen op die 30cm breedte..
Alles goed, en de meute kwam in beweging totdat Chanel halverwege dacht: ff teruglopen naar Inge... Ze liep voorop en duwde Vincent terug en Pooh stuiterde heen en weer over de planken... Ahum, geen succes dus, dadelijk duwen ze elkaar naar beneden met dat ge-jojo. "Plan B" zou hopelijk wel werken: alle 5 zit en blijf. Babs en ik gaan eerst naar de overkant.
Nu weet ik dat Babs ook in de bergen destijds prima op mijn stem vertrouwde, en zelf met de juiste inspanning haar voetjes op de juiste plek neerzette. De laatste maanden gaat haar zicht erg hard achteruit (wat mij zowiezo al erg veel zorgen baart) dus was ik extra allert. Alle -voor haar- bekende commando's kwamen weer te pas: OPletten Babs, OPletten.... bij elke opstap, en afstap... KIJKEN Babs... als ik wil dat ze zich focust.
Helaas, Babs stapte mis!! ..en ik moest mijzelf staande houden op de gladde planken, en ook 30-kilo-Babs vast houden aan de riem, en proberen haar kont te grijpen om haar achterpootjes ook weer op de brug te hijsen. Gelukt! pffffffffffffffffff
Stapje voor stapje.. OPletten Babs, goedzo meisje... KIJKEN waar je loopt Babs... goedzo, grooooote Babsebabs...zo kwamen we aan de overkant terwijl 5 brave Boppers aan de andere kant bleven wachten. Oké jongens, KOM MAAR! Binnen 2 tellen waren Vincent, Chanel en Pooh bij me. Shanti denderde achter Muffin aan, maar oeps... Muffin durft nooit over stijgers of planken bruggen te lopen..... en ook nu realiseerde mijn "die-hard OES", mijn "alfa bitch", ja, die "onoverwinnerlijke stoere tomboy teef" zich plots dat ze geen grond onder haar voeten had, verstijfde midden op de brug. Doordat Muffin vanuit galop opeens plat op haar buik dook en zich niet meer bewoog, knalde Shanti achterop... ze probeerde nog uit te wijken, maar helaas... de leuning zat op 60cm dus te hoog om een hond tegen te houden. Ik zag Shanti wegschuiven, zich met de voorpootjes nog proberen vast te klauwen aan de planken... PLONS. Daar lag Shanti in de sloot. Ze kon meteen staan, en zocht naar een mogelijkheid waar ze de kant op kon klauteren (dat viel nog niet mee) Dus ik stond in dubio: Muffin kan er in haar paniek zo achteraan kukelen... of moet ik eerst Shanti helpen.
Nu is Shanti een eerste klas waterrat dus dat komt wel goed, en koos ik om Muffin (45 kilo verkrampte OES) van de brug af te helpen. Goedzo Muf, kom maar.... (riem aan haar halsband geklikt, en kordaat verteld dat ze NU mee moet komen) kom maar, ja zo.... dooooooorlopen.... goedzo Mufmuf... kommaar kommaar kommaar... goedzo....dát is braaaaaaf....
Nadat ik Muffin die 2 meter in 10 minuten had laten overbruggen, bleek Shanti ook al weer op de kant te staan. Vol met bagger uit die sloot natuurlijk!!! Maar, ik had al mijn Oesjes op het droge :-) Ik stond te schateren met de boppers om me heen.. die vonden het allemaal wel een lollig avontuur, en ik vroeg me af hoezeer ik de slappe lach had gekregen als ik dit in gezelschap van anderen had mogen aanschouwen...
Daarna nog ongeveer een half uurtje gewandeld tot we weer bij de camper kwamen. Her en der lagen flinke plassen, en was het pad ondergelopen door de regen (blijkbaar lopen er toch niet zoveel mensen over dit gedeelte van de route...) met als gevolg dat Shanti de bagger in de plassen al wat uit haar vacht spoelde, en de anderen er bijna net als Shanti uitzagen. Ook mijn Timberlands werden aan de waterdichtheid test onderworpen... helaas, tijd om nieuwe te kopen (en droge sokken te zoeken bij terugkomst)
Nee, geen foto toestel bij me dus... maar wel een smartphone met camera. Gelukkig hadden de honden voldoende geduld, en is het me zelfs gelukt om met deze 'geavanceerde' techniek toch het moment te kunnen delen: (NB, Shanti zit voor de kijkers rechts...)
donderdag 4 november 2010
Zwangerschaps perikelen
Vorige week kwamen ze direct in beeld; héél veel pups in de buik van Chanel. Ook wist ik het al in het weekend daarvoor.... ik wil ze toch eerst op de echo zien voordat ik een dame zwanger verklaar en het aan de grote klok ga hangen.
Bonny was de eerste. Na de dekking kon ze al zo typisch gaan zetten... haar achterpoot wat naar buiten gedraait, als of haar buik wat ruimte nodig had. Jaja, 3 minuten na de dekking zit die buik echt nog niet in de weg hoor :-) 21 dagen na de dekking stopte ze met eten, en na een week begon ze weer aan haar dagelijkse maaltijd. Echo's waren er niet in 1990. Ik mocht met haar in Utrecht langskomen op de universiteit en 5 co-assistenten voelde aan haar buik en verklaarde haar zwanger.
Toen Emily in 1995 haar eerste nest kreeg, vertoonde ze ongeveer dezelfde verschijnselen. Niet zo sterk als Bonny, maar de hormonen maakte het eten in 4e week wel lastig. Ik had inmiddels de dierenkliniek in Sleeuwijk ontdekt, en daar werd toen 28 dagen na de dekking de 1e echo gemaakt van Youandi-pups-in-de-maak.
Lotte (dochter van Bonny) vertoonde dezelfde extreme symptomen, en ook Coco en Shanti vertelde mij keurig op de 21e dag dat er pups op komst waren. En ook Chanel doet mee aan deze familie gewoonte.
Een half jaar geleden werd ze in de hectiek gedekt en mijn hoofd stond er helemaal niet naar. We waren te laat voor het optimale dek-moment (36 uur na de ovulatie) en toen we na 28 dagen een echo gingen maken zei ik al: Chanel heeft mij niet kunnen overtuigen dat ze zwanger is, misschien dat de echo het tegendeel bewijst...? Maar nee, Chanel en mijn observatie hadden het bij het juiste eind: niet zwanger. Afgelopen week liepen de kliniek binnen met eigenlijk alleen maar de vraag: laat ze maar zien, en vertel maar hoeveel. Nou, dat hebben we geweten! Héél veel dus...
Wat Bonny, Lotte en Coco niet hadden, maar deze generatie wel heeft is het gebrek aan eetlust na de 28e dag. Shanti was de eerste; vanaf de 21e dag tot aan de dag van de bevalling kreeg ze geen hap door haar keel. Ze rende naar haar bak, maar bij de aanblik van eten stond ze te kokhalzen. Ander voer, extra aandacht, boullion... niks hielp. Ze was mager toen ze beviel van 10 pups. In de eerste weken daarna vrat ze als een leeuw, maar gaf ze ook melk waardoor ze geen grammetje bij kwam. Ongelovelijk dat de natuur niet beter voor de moeder dieren zorgt.. pupjes zijn eigenlijk net parasieten: ze nemen wat ze nodig hebben, en groeien ten koste van alles.
Pien had het niet zo erg, maar heeft wel lopen vervelen met eten. Haar lichaam had genoeg reserves, en ze gaf wat minder melk waardoor ik met bijvoeding voor dde pups de perfecte balans kon maken. Pien oke, pups oke!
Nu dan Chanel.... ik was voorbereid door de ervaring met haar zus en half-zus, dus Chanel had in de laatste 2 maanden express wat overgewicht opgebouwd. Die reserves was ze overigens op dag 28 wel weer kwijt na een week niet eten. Maar, ze is in topconditie. Chanel smokkelt overigens wel een beetje... want koekjes eet ze wel.
Inmiddels is ze 33 dagen en ze probeert echt wel te eten, maar smorgens komt ze met veel aanmoediging van mij en jaloerse blikken van de anderen niet verder dan 1/3 bak voer. Aangezien we écht heel veel pups op de echo hebben gezien (minstens 10!) heeft het mijn hoogste prioriteit dat Chanel alle voedingstoffen binnen krijgt; zoveel als wat maar mogelijk is. Want, of haar misselijkheid nu blijft of niet... vanaf 7 weken zal ze al zo zwaar zijn door al die pups die ze draagt, dat haar maag überhaupt geen plaats meer heeft, waardoor eten al moeilijk zal worden. (ja, dmv veel kleine maaltijden per dag... maar dan nog!) Dus hebben we nu al de complete truckendoos opengetrokken: Chanel eet 's avonds Energique. Dat vind ze geweldig en ze staat (soms tegen heug en meug) door te eten. Dit is te lekker om te laten staan, en zo vreet ze binnen enkele minuten 2000KCal naar binnen.
Haar buik groeit nu al... ongelovelijk! Haar ribben staan al uit, en haar taille is verdwenen. Normaal zie ik dit pas rond de 6e week. Bij haar dus al voordat ze 5 weken is.... dat beloofd nog wat!
Bonny was de eerste. Na de dekking kon ze al zo typisch gaan zetten... haar achterpoot wat naar buiten gedraait, als of haar buik wat ruimte nodig had. Jaja, 3 minuten na de dekking zit die buik echt nog niet in de weg hoor :-) 21 dagen na de dekking stopte ze met eten, en na een week begon ze weer aan haar dagelijkse maaltijd. Echo's waren er niet in 1990. Ik mocht met haar in Utrecht langskomen op de universiteit en 5 co-assistenten voelde aan haar buik en verklaarde haar zwanger.
Toen Emily in 1995 haar eerste nest kreeg, vertoonde ze ongeveer dezelfde verschijnselen. Niet zo sterk als Bonny, maar de hormonen maakte het eten in 4e week wel lastig. Ik had inmiddels de dierenkliniek in Sleeuwijk ontdekt, en daar werd toen 28 dagen na de dekking de 1e echo gemaakt van Youandi-pups-in-de-maak.
Lotte (dochter van Bonny) vertoonde dezelfde extreme symptomen, en ook Coco en Shanti vertelde mij keurig op de 21e dag dat er pups op komst waren. En ook Chanel doet mee aan deze familie gewoonte.
Een half jaar geleden werd ze in de hectiek gedekt en mijn hoofd stond er helemaal niet naar. We waren te laat voor het optimale dek-moment (36 uur na de ovulatie) en toen we na 28 dagen een echo gingen maken zei ik al: Chanel heeft mij niet kunnen overtuigen dat ze zwanger is, misschien dat de echo het tegendeel bewijst...? Maar nee, Chanel en mijn observatie hadden het bij het juiste eind: niet zwanger. Afgelopen week liepen de kliniek binnen met eigenlijk alleen maar de vraag: laat ze maar zien, en vertel maar hoeveel. Nou, dat hebben we geweten! Héél veel dus...
Wat Bonny, Lotte en Coco niet hadden, maar deze generatie wel heeft is het gebrek aan eetlust na de 28e dag. Shanti was de eerste; vanaf de 21e dag tot aan de dag van de bevalling kreeg ze geen hap door haar keel. Ze rende naar haar bak, maar bij de aanblik van eten stond ze te kokhalzen. Ander voer, extra aandacht, boullion... niks hielp. Ze was mager toen ze beviel van 10 pups. In de eerste weken daarna vrat ze als een leeuw, maar gaf ze ook melk waardoor ze geen grammetje bij kwam. Ongelovelijk dat de natuur niet beter voor de moeder dieren zorgt.. pupjes zijn eigenlijk net parasieten: ze nemen wat ze nodig hebben, en groeien ten koste van alles.
Pien had het niet zo erg, maar heeft wel lopen vervelen met eten. Haar lichaam had genoeg reserves, en ze gaf wat minder melk waardoor ik met bijvoeding voor dde pups de perfecte balans kon maken. Pien oke, pups oke!
Nu dan Chanel.... ik was voorbereid door de ervaring met haar zus en half-zus, dus Chanel had in de laatste 2 maanden express wat overgewicht opgebouwd. Die reserves was ze overigens op dag 28 wel weer kwijt na een week niet eten. Maar, ze is in topconditie. Chanel smokkelt overigens wel een beetje... want koekjes eet ze wel.
Inmiddels is ze 33 dagen en ze probeert echt wel te eten, maar smorgens komt ze met veel aanmoediging van mij en jaloerse blikken van de anderen niet verder dan 1/3 bak voer. Aangezien we écht heel veel pups op de echo hebben gezien (minstens 10!) heeft het mijn hoogste prioriteit dat Chanel alle voedingstoffen binnen krijgt; zoveel als wat maar mogelijk is. Want, of haar misselijkheid nu blijft of niet... vanaf 7 weken zal ze al zo zwaar zijn door al die pups die ze draagt, dat haar maag überhaupt geen plaats meer heeft, waardoor eten al moeilijk zal worden. (ja, dmv veel kleine maaltijden per dag... maar dan nog!) Dus hebben we nu al de complete truckendoos opengetrokken: Chanel eet 's avonds Energique. Dat vind ze geweldig en ze staat (soms tegen heug en meug) door te eten. Dit is te lekker om te laten staan, en zo vreet ze binnen enkele minuten 2000KCal naar binnen.
Haar buik groeit nu al... ongelovelijk! Haar ribben staan al uit, en haar taille is verdwenen. Normaal zie ik dit pas rond de 6e week. Bij haar dus al voordat ze 5 weken is.... dat beloofd nog wat!