Voorjaar 1998: hiep hiep hoera, Gini was zwanger!! Zwanger ja, maar helaas maar van 1 pupje. Op 28 Mei 1998 werd hij geboren. Een reu van 300gram.
Gini was een super mama, maar toch groeide hij niet. Hij viel af, en na 2 dagen zat ik bij de dierenarts met een bijna-dood-pupje. Gini’s melk bleek niet goed te zijn, en mijn pupje zou de stille hongerdood sterven. Tevreden met een volle buik, maar sterven door gebrek aan voedingstoffen. Sondes, kunstmatige melk en later flesvoedingen lieten hem weer groeien en zo liep er enkele weken later een vrolijke pup door mijn huiskamer te drentelen.
Hij was ver vóór zijn geboorte al beloofd, en belofte maakt schuld. Dus “Beau” ging bij zijn nieuwe familie wonen toen hij 8 weken was. Tranen...veel dikke tranen om dit kleine manneke dat me zo bezig had gehouden, en een speciaal plekje in mijn hart had veroverd. Hij was de kleinzoon van mijn Balou, die een aantal maanden voor zijn geboorte zo plots was overleden.
Na 2 weken kwam het bericht dat hij zich bezeerd had en mank liep. Nog geen week later zag ik hem. Doodmoe, uitgeput, apathisch. Hij ging met me mee naar een dierenarts, en nadat ik daar de diagnose had gehoord.... bleef hij bij mij. Ik noemde hem Bo-Ghy, naar het olifantje in Emmen wat destijds zijn poot brak. Bo-Ghy betekend “grote man” in India. Balou zijn koosnaampje was “mijn grote man”
Röntgenfoto’s lieten zien dat Bo-Ghy zijn hak afgebroken was. (hoe???) zijn achilles-pees had zijn afgebroken stukje bot omhoog getrokken en zo was het (misvormd) alweer aan elkaar aan het groeien. Het was immers al zeker een week geleden dat hij mank was gaan lopen volgens de familie waar hij die tijd was geweest. Enkele dierenartsen hebben de foto’s bekeken en uiteindelijk werd besloten om het bot niet nogmaals te breken, maar ‘in te gipsen’ en dmv het gips in de juiste positie te gaan laten vergroeien. Dit betekende 6 weken gips (= 3 x gips pootje verversen want Bo-Ghy groeide en daardoor werd zijn gips te klein) en daarna een aantal maanden revalideren. Ik vroeg tijdens de diagnose aan de artsen: “is dit eerlijk? Kan hij ooit nog een gezonde hond worden, die rent en speelt? Of loopt hij zo ook nog zijn heupen kapot? Want als hij geen eerlijke toekomst heeft, dan stoppen we nu...” De artsen gaven me genoeg argumenten en hoop om door te gaan. Dus gingen we door.
Bo-Ghy mocht niet spelen, niet rennen, maar werd liefdevol door Max, Emme, Raggles en Lotte opgenomen in de roedel. Na 6 weken gips, enkele maanden samen ploeteren, revalideren en trainen (bv opnieuw leren lopen op 4 poten) ging de kogel door de kerk: Wat mijn gevoel al lang wist, sprak ik eindelijk uit; Bo-Ghy gaat nooit meer weg. Hij blijft bij ons. Ik moest ondertussen natuurlijk wel gewoon gaan werken en had helemaal geen tijd voor een pup, en dus ging hij naar Oma’s dag opvang... ‘s morgens voor mijn werk bracht ik hem bij mijn moeder, en na mijn werk haalde ik hem weer op. Zij leerde hem spelen met Mistral (zijn neefje, de Briard) en socialiseerde hem zo goed als nog mogelijk was. Bo-Ghy was een vrolijke pup, en was helemaal dol met de pups die 6 maanden later geboren werden. Kleine Coco was zijn “zussie” en samen ontdekte ze de wereld.
Toen hij anderhalf was, ging hij met me mee naar Canada. De vakantie was al geboekt, maar wat moest ik in zo’n mooi land gaan doen zonder hond? Het had nogal wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk vloog ‘mijn grote man’ mee naar Toronto. De vlucht ging prima, en wat hebben we samen genoten in al die Provencial parcs!!! We hebben een echte grizzly beer gezien (en zijn er samen voor gevlucht!), hebben vele mijlen afgelegd en we zijn door veel Jappanners op de foto gezet bij de Niagara falls.
Bijna 2 jaar oud, na veel spiertraining dmv fietsen en boswandelingen in de Drunense Duinen was er bijna niets meer van die gebroken poot te zien. Wat wel opviel is dat bij zware belasting er blijkbaar iets knel zat in Bo-Ghy zijn rug. Tijdens een vakantie op Texel merkte ik het voor het eerst, en later kwam het te pas en te onpas terug. Hij kon het plots uitgillen van de pijn, en verkrampt blijven staan. Met wat massage en aanmoediging kon hij zich weer wat bewegen, waarna het langzaam wegtrok. Onderzoek met contrast foto’s leerde ons dat Bo-Ghy’s rug zwaar beschadigd was. Zijn rugwervels vertoonde vreemde misvormingen die slechts door externe invloeden hadden kunnen ontstaan. De gebroken achterpoot was destijds al een raadsel..... (hoeveel geweld was daarvoor nodig?) en dit letsel pastte wel in het plaatje....
Bo-Ghy had in het dagelijks leven nergens last van, en was gewoon mijn Bo-Ghy-man. Ik liet hem toch maar röntgenen op zijn heupen, en dit bleek perfect te zijn. Al de ellende met zijn poot had dus geen nadelig effect te hebben gehad, en ondertussen groeide zijn vacht lekker door en werd hij wel een jonge god om te zien :-)
Dus toch maar eens ingeschreven op een show....en tja, het bloed gaat waar het niet gaan kan; we startte een gigantisch succesvolle showcarriere! Bo-Ghy werd mijn eerste kampioen, en won maar liefst 6 internationale kampioenstitels. Hij werd vader van mijn Babsje (ook een éénling) en daarna bij Mark en Roosmarie (Sweet Expression’s) vader van 2 nesten van 9 pups. (Wat was ik trots!!!!!!! ) Ook hier thuis, en bij andere kennels gaf hij geweldige pups. Na de brand in 2004 besloot ik Coco toch nog maar eens door Bo-Ghy te laten dekken, want om nu midden in de verbouwing weer naar de UK te rijden naar een dek reu ...dat was me net ff te veel. Het ‘Champagne nest’ werd in Maart 2005 geboren, en ohh wat lijken Dom Perignon (Jack), Laurent Perrier (Diesel) en Moët & Chandon (Shanti) toch veel op hun papa... en Shanti brak alle records :-)
Bo-Ghy stopte uiteindelijk met showen en mocht van zijn oude dag genieten; In ons nieuwe huis bleek hij eindelijk te kunnen ontspannen zonder zijn roedel tegen de vervelende buurhonden te moeten verdedigen. Hij kwam steeds lekkerder in zijn vel te zitten, en zeker sinds ik zijn dikke bontjas eraf ging halen was hij helemaal in zijn nopjes. Hij gedroeg zich als een jonge jolige hond. Speelde met de jonge honden, daagde ze uit en rende door de tuin.
“Op vakantie gaan” is het beste uitje; met de auto mee, maakt niet uit hoe lang het duurt. En samen op de camping is altijd dikke pret. Of samen naar een show: genieten van de reis, en in de caravan (en zeker de laatste keren in de motorhome!) is het altijd dikke pret op de Bo-Ghy-Bank!
Bo-Ghy was samen met Coco als een constante factor gewoon altijd bij me. Toen Coco in December plotseling overleed kwamen zijn rugklachten direct terug. Hij kon niet gaan liggen zonder te gillen van de pijn, en alle bewegingen bleken hem vreselijk te kwellen. Met pijnstillers kregen we het snel onder controle maar helemaal de oude werd hij toch niet meer. Was het de leeftijd, of toch zijn rug die hem parten speelde? Soms ging het prima, en zomaar was het weer foute boel. Afgelopen week ging het steeds slechter, en vandaag kon hij helemaal niet meer opstaan. Bo-Ghy heeft pijn...heel veel pijn.
Dierenarts, diagnose en een besluit nemen, Bo-Ghy verdiend alleen het beste. Bo-Ghy verdiend geen pijn. Dag manneke... nooit meer stress, nooit meer pijn. Mijn lieve Bo-Ghy man.
