Nadat Coco met de medicatie is gestart, gaat ze met kleine sprongetjes vooruit. Eerst ging het lopen beter, ze struikelde niet meer, ging sneller lopen, ik zie zelfs weer een regelmatige draf, ze kan zelf weer opstaan zonder hulp of anti slip ondergrond en sinds afgelopen week lijkt zelfs haar eetlust weer terug te komen! We hebben goede moed, en Coco gedraagt zich nu weer als een normale 10 jaar oude dame. pfffffffffffff dat geeft hoop. Uiteraard moet ik niet vergeten dat ze nog wel zwaar onder de pijnstillers zit, maar het feit dat zij zich al zoveel beter voelt laat voor mij de zon weer schijnen.
Ik heb het idee dat Shanti het er toch niet helemaal mee eens is dat al haar kinderen zijn vertrokken; ze speelde veel met Monty en Corinna de laatste week, gaf zelfs voer over om hen te voeden en was op een speelse manier gestart met de opvoeding. Inmiddels is ze wel aan het idee gewent dat er geen pups meer zijn, echter haar hormonen gieren door haar lijf en ze heeft kriebel, krabt haar flanken kaal en heeft tot overmaat van ramp afgelopen dagen een maag/darm probleempje gehad waardoor ik om half 5 s nachts de rommel op stond te dweilen... geeft niks, alleen dat ik met zo'n onderbroken nacht een beetje 'n zombie was toen ik smorgen weer fris en fruitig bij de klant aan de vergadertafel mocht aanschuiven...
Jack is hier te logeren, onze eigen Dom Perignon. Na het drama wat zich afgelopen jaar in zijn familie afspeelde, is het fijn om hem als stabiele vrolijke hond hier weer te kunnen knuffelen. Het plotseling overlijden van zijn vrouwtje heeft uiteraard een enorme impact op de achtergebleven gezinsleden, en op Jack zijn vacht. Maar ach... die kon er vlot afgeschoren worden; Jack lijkt redelijk ongeschonden door deze moeilijke periode te rollen, en vindt het wel gezellig hier om te keten met zusje Shanti en de rest van de family.
Aanstaande vrijdag gaan we naar Frankrijk... ja, ook ik ga eraan geloven en de 40 grens over! Dat doen we dus in France, met veel champagne! Iedereen is uitgenodigd, en voor de mensen die de mail gemist hebben: ik zit op camping L'Ardan en wie langs wil komen is welkom voor de BBQ en Champagne. Er zijn zowaar een man of 10 die echt zo gek zijn om mee te gaan... en dat wordt dus beregezellig en dikke pret. 'Helaas' zitten bij deze gasten ook de meeste oppas adressen van de honden, waardoor ik dus genoodzaakt ben om (tijdens hoogseizoen) met 7 honden te gaan camperen. sterker nog... als je alle honden van mijn verjaardagsgasten bij elkaar optelt, komen we boven de 20! (ik ben niet de enige met 7 hoor...)
De camping eigenaren vinden het een super leuk idee... nu ben ik benieuwd of ze dat na deze week ook nog steeds zo vinden :-)
Het voordeel van 40 worden is dat het leven nu zal beginnen (ik ben benieuwd..) en dat ik nu eindelijk op zoek kan gaan naar een huwelijks kandidaat...
Cheers! ;-)
