Ik leef op adrealine... het is ongelovelijk, maar echt waar. Ik slaap amper, elke 2 of nu 2,5 uur voed ik de 3 kleintjes bij. dag en nacht, 7 x 24... Het gaat goed met alle pups, nu wel. De grote spanning of Ieniemienie het zou gaan redden begint af te nemen. Ze groeien nu elke dag mooi 10% van hun gewicht, en dat is keurig. De verhoudingen tussen de groten en de kleintjes zijn ver te zoeken, dus de ukkies liggen in een beschermde omgeving in de kist. Zo hoeven ze niet tegen de dikke broers en zusjes op te boksen en verliezen ze geen energie die ze zo nodig hebben om te groeien.
Ik loop nog steeds naast mijn schoenen van trots. Het voelt alsof ik de hoofdprijs in de loterij heb gewonnen! Ben ik kennelblind aan het worden, of zijn ze echt zo mooi? Wat maakt het uit... ik ben er blij mee, en de mensen die deze pups in hun gezinnen gaan opnemen ook. Wat willen we nog meer?
Nou ja, een beetje nachtrust zou wel fijn zijn...
