Het voorjaar zet eindelijk door; de zon schijnt, aangenamere temperaturen, de deuren gaan weer open. De winterjassen van Bo-Ghy en Coco zijn uit, en de forsythia kleurt al geel. Nee, voor ons geen krokusjes of narcissen in de tuin. Ooit stonden die hier wel- geerft van de oude bewoners- maar dergelijke kwetsbare schoonheid overleefde de verbouwing en de boppers niet. Dus na 4 jaar is daar helaas weinig meer van over en kijken wij dus naar de Bopper-proof-forsythia die ons het voorjaar aankondigd. In ons oude huis stond het grasveld eind februari al vol met sneeuwklokjes; echte, wilde sterke sneeuwklokjes. Ze waren net onkruid: onverwoestbaar, en ons hele grasveld zag wit. Voor ons het teken dat het voorjaar kwam. Max leefde altijd op na de zware wintertijd, als de sneeuwklokjes in bloei stonden. Het laatste jaar lukte het hem net niet meer, en overleed hij begin Februari op bijna 12 jarige leeftijd. Voor mij zijn sneeuwklokjes dan ook altijd 'de groetjes van Max'
Nu Bo-Ghy en Coco hun winterjas uit hebben gedaan komen alle knobbeltjes en bultjes ook meteen weer in het vizier. Zeker bij Bo-Ghy merk ik nu dat hij afgevallen is, en bespiering aan het verliezen is. Hij is stram, en gedraagt zich als een oude man. De winter heeft hem geen goed gedaan. Hopelijk fleurt hij van de zonnestralen weer wat op, en gaan we over 2 maanden in volle glorie zijn 11e verjaardag vieren.
Coco is wel wat stram, maar hobbelt vrolijk mee. Loopt elke avond nog de trap op (oke, ik geef haar wel een 'kontje') en ze wandelt nog gezellig mee door het bos. Ze is wel weer blij met haar coupe teddybear. Vond ik het de vorige keer nog zo vreselijk om haar kort te zetten, nu was die emotionele drempel blijkbaar wat lager en is ze weer rap van haar dikke klitten-jas ontdaan. Deze keer zijn we er allebei blij mee, en zo blijven mijn handen ook redelijk gespaard.
