Oneerlijk

Tegen alle verwachtingen in krabbelt Raggles op uit haar dip. Net als Emily destijds, heeft ze een paar heel slechte dagen gehad, maar nu eet ze weer haar bak leeg. Vanavond heb ik wat extra brokken in haar bak gedaan, die ze met grote happen wegwerkte. Vanochtend stond ze rechtop in haar kennel toen ik beneden kwam, en ze heeft vandaag zelfs - op haar manier- actief meegeholpen met grasmaaien! De anti-slip matten uit de laatste maanden van Emme zijn weer van zolder gehaald, en zo heeft ze dus luxe ligplaatsen in huis- en werkkamer waar ze niet hoeft te spartelen om op te staan. 13 jaar en 5 maanden oud... we leven bij de dag.

Maar terwijl ik me de afgelopen dagen druk maakte, en gisteren alweer wat opgelucht voelde kwam gisteravond dat klote telefoontje van vrienden; Suus is ziek. 8 maanden oud, en tijdens het avond eten zomaar ineengezakt. Wit tandvlees. Dierenarts bezocht, infuus gegeven.. afwachten...
Vanmorgen om 9 uur wilde ik gaan bellen hoe het met kleine Suus is, maar de sms was me voor; Suus is vannacht om 2 uur thuis in de armen van haar baasjes overleden. Een inwendige bloeding- zonder aantoonbare oorzaak- is haar fataal geworden.
We zijn allemaal sprakeloos.
Lieve kleine Suus... in Frankrijk nog lekker met Vince en Chanel aan het keten.. gisteren thuis nog gewoon met haar grote vriend aan het spelen...
Pas 8 maanden oud. Wat is het leven soms oneerlijk.

Dag Suus, dag lieve Suus.

Pieken en dalen

Zonder dalen geen pieken zeggen ze wel eens... En omdat mijn pieken enorm hoog zijn -ik heb nu eenmaal een super leuk leven met veel lol, liefde, gezondheid en geluk. En daarom heet Muffin toch ook "Live Life to the Max"... Maar daar horen dus verzelfsprekend ook de minder leuke periodes bij. Over de piek schreef ik eerder deze week.. en zomaar plots stort je van je roze wolk af als blijkt dat Stacey niet zwanger is. Weer niet. Ik wordt er werkelijk radeloos van, en zo ondertussen zie ik op sombere momenten de in 20 jaar zorgvuldig opgebouwde bloedlijnen en leuke eigenschappen langzaam wegsijpelen... Om te janken.
Als het zo doorgaat, dan komt het werkelijk op de 'next generation' aan, maar wat dan in de tussentijd? Al de mensen die op een pup zitten te wachten? En dit wil zeggen dat mijn oude Raggle Freggle dus geen oma zal worden... zelf zo'n goede moeder en makkelijk grote nesten gevend, maar haar dochters lukt het niet. Ja, ik kan wel janken.

En Raggles... ze laat me weten dat het niet goed met haar gaat. Ze eet al enkele dagen haar bak niet leeg. Sinds 2 dagen kan ze 'smorgen niet meer zelf opstaan. Gisteren en vandaag werkte ik rustig thuis. Maar in de werkkamer ligt laminaat... en ze wil natuurlijk wel bij me liggen. (da' s best vol hoor; 9 honden onder/naast/voor/achter je stoel en bureau!)
Dus Raggles spartelt wat af, en ik help haar oude lijffie met liefde meermalen per dag omhoog. Als ik haar zo optil realiseer ik me dat ze snel mager wordt... Haar ogen zijn weer ontstoken, en zitten vol korstjes die consequent heel lief en voorzichtig door Vincent worden weggepoetst. Vandaag zag ik dat de tumor (zo groot als een bloemkool van zeker 500gr) is gaan bloeden. Het druppelt eruit...
Ik voel dat het niet alleen uitwendig zit, maar haar hele onderbuik zit vol.
Wanneer ik haar schoonmaak en knuffel 'lacht' ze naar me, en gaat ze op haar rug liggen rollebollen...wat heeft ze een lol! Terwijl ik dit zie kan ik mijn tranen niet tegenhouden, en vraag ik me af of ze nu pijn heeft of niet. Ze is een taaie, maar ik zal waarschijnlijk heel snel een besluit voor haar moeten gaan nemen.

Next generation

Zo hebben we enkele weken weinig te melden wat 'blog-waardig' is, en zo staat allles ineens weer op z'n kop...en dient er zich een next generation gevoel aan.
Het eerste geweldige giga-leuke nieuws, is dat Vincent vader wordt. De dame die 4 weken terug zo op de valreep na onze vakantie voor hem op visite kwam, bleek deze week tijdens de echo zwanger te zijn. Wat zijn we trots, wat zijn we blij!
Het maakt het wel een beetje extra bijzonder, omdat Lynn een kleindochter van mijn oude Emily is; zo wordt mijn Emme dus heel dichtbij, opeens weer overgrootmoeder.

Tja, en een ander fenomeen wat me doet denken aan een 'next generation' gevoel, is ons avontuur in Lausanne. 3 jaar lang heb ik met Shanti de sterren van de hemel gelopen. Waar ze kwam, daar won ze. Onze vernieuwde 'trofee kast' puilt uit met al haar bokalen. Zo'n hondje fok je maar 1 keer... zo'n carriere maak je maar 1x in je leven mee...dacht ik.
Maar, dan komen er 2 kleuters in een leeftijd dat ze mee mogen doen voor de CAC's.. en dan starten we weer (wat langzamer en gematigder dan met Shanti) toch weer met showen. Chanel haar debut in de intermediate class was vorige maand op de nationale Elevage, waar ze met 15 maanden+ 1 week het reserver CAC won. Over +/- 20 teven die ouder(en dus meer 'af') waren dan zij. Toeval?
Nu was het de 2e show om mee te doen vooor de CAC's en mocht Vincent ook meedoen. Hij beet de spits af (reuen zijn altijd voor de teven aan de beurt) met net 16maanden in de intermediate class tegen een hond die 6 maanden ouder was. Dat is veel, als je je beseft dat Vincent erg groot is en een slungel lijkt die nog veel tijd nodig heeft om een kerel te worden. Maar 'mijn meneertje' won zijn klasse met glans, en werd zelfs reserve beste reu!!! Dit levert hem een vol CACIB op, wat een super start is om internationaal kampioen te worden. De 2e showdag verliep chaotisch, hetgeen ten koste ging van Vincent zijn voorbereiding en resulteerde in een 2e plaats met RCAC.
Zusje Chanel liep 2 dagen op haar sloffen de oudere dames eruit; verbaasde de keurmeesters met haar adembenemende gangwerk, en won beide dagen het CAC.

Ik ben nog een beetje beduust... Overkomt mij dit echt? Halen mijn jeugdige hondjes, die elkaar's kop kaalvreten in hun wilde spelletjes, deze successen? Ga ik het beleven dat Shanti haar carriere niet uniek is?
Tijd zal het leren; maar 1 ding is zeker: de nieuwe generatie heeft zich nu al op de kaart gezet!

Herinneringen

Soms heb je van die dagen, of weken, dat er opeens allerlei zaken uit het verleden opduiken die ook weer oude emoties met zich meebrengen. Soms leuke, soms minder leuke.
Ik las ergens in een clubblad dat er een OES kennel 20 jaar bestond. Op dat moment besefte ik me plots dat ik dat eigenlijk ook heb.. Nou ja, de kennelnaam is pas in 1990 aangevraagd, en toen werd ook het eerste nest (FUN -nest) geboren. Maar in 1988 kwam mijn Max! Dat is dus 20 jaar geleden. Je vraagt je wel eens af hoe oud hij zou zijn geworden als hij niet die prullebak en telefoon had opgegeten.. Nou, 1 ding is zeker; geen 20 jaar. Mijn Max... dat brengt een glimlach en een warm gevoel mee. Ik kijk nog elke dag even naar die foto aan de muur waarin hij met een 'smoel vol sneeuw' uitdagend naar me kijkt.

Een andere herinnering kwam voorbij ik toen ik afgelopen week voor mijn werk naar Copenhagen vloog. Het was inmiddels op de maand nauwkeurig 9 jaar geleden dat ik met Bo-Ghy naar Canada vloog. We hebben eeen geweldige vakantie daar gehad toen.. samen in ontelbare Provencial parcs gelopen en zelfs samen oog in oog met een beer gestaan. Helaas kwam Bo-Ghy op de terugreis getraumatiseerd uit het vliegtuig, en is hij tot de dag van vandaag bang voor bepaalde geluiden (zoals onweer, maar ook als de wasmachine centrifugeert en de houten vloer mee gaat trillen) Terwijl het vliegtuig afgelopen donderdag over de landingsbaan raasde, en ik dat geluid weer hoorde.... wist ik het weer helemaal zeker: daar is Bo-Ghy zo bang van geworden.
Ik zal ook nooit meer - tenzij noodzakelijk- met eeen hond vliegen.

Tja, en dan is het vandaag 4 oktober; dierendag.... exact 4 jaar geleden vond die idioot het een goed idee om mijn huis met al mijn bezittingen tot op de grond af te laten branden. En daar stond ik dan na mijn vakantie met mijn 6 Boppers. Emily 4 maanden uit huis geplaatst om bij Nanda kunnen wonen, Raggles heb ik toen zelfs 5 maanden niet gezien terwijl ze bij Tanya mocht blijven...Ze hadden de beste verzorging -die ik hen niet kon bieden- in die maanden. De andere 4 konden mee op het zolder kamertje bij familie en overdag in hun kennels in een koude schuur. Wat hebben we afgezien met elkaar... maar wat zijn we toen ook geweldig geholpen door veel vrienden die met raad en daad, hand en span diensten ervoor hebben gezorgt dat we op 31 december in ons nieuwe huis konden gaan wonen.

Allemaal bijzondere herinneringen...